100.000 Flesjes

100.000 Flesjes…. Toen ik het goede nieuws hoorde, dat we ze binnen hebben, raakte mij dat en vroeg ik mij af wat dat betekende, honderd – duizend – flesjes….
100.000 Keer werd er 1 op straat achtergelaten, 100.000 keer werd er 1 verwijderd, 2000 Kg zwerfafval, 600€ aan recyclebaar materiaal, 100.000 dopjes, etiketten, verkooptransacties, miljoen slokjes, ongeveer 700.000 klontjes suiker, ongeveer 25.000 liter vocht… Maar dat doet me niets, statistieken, cijfertjes enzo. Dus wat mij raakte, komt ergens anders vandaan.

Politici en bedrijven vinden getallen interessant, daarmee kunnen ze van alles verkopen, vergoeilijken, bewijzen, legaliseren enzovoorts. Als ze met een getalletje kunnen bewijzen dat je van stilzitten dik wordt, dan kunnen ze suiker in je drank blijven stoppen. Als ze kunnen bewijzen dat zoveel procent van de plastic soep uit een ander land komt, dan hoeven ze er niet zoveel of zelfs niets meer aan te doen. En nog veel erger, zolang het onderzoek loopt, gaan we gewoon op dezelfde koers door. Zolang het onderzoek loopt, kan je nog niets bewijzen en zonder bewijs kan je niets doen want dan weet je niet waardoor het komt. Ondanks dat iedereen weet waardoor het komt….. maar niet kan ‘bewijzen’.

Niemand doet dus iets, zolang er niets bewezen wordt.

Niemand? Nee, niet niemand. Zoals gewoonlijk gaat de gewone burger zelf aan de slag. Koopt iets minder, staat wat vaker achter zijn pc, doet zijn boodschappen in een eigen tas, zet de kachel lager, rijd hybride op zijn eigen zonne-energie en…. raapt zelfs een flesje op! Maar ook dat besef deed mij niet genoeg om mij echt te raken. Ik voelde iets anders. Ik raap namelijk zelf ook zwerfafval op en dan houd ik mijn flesjes apart, voor de Plastic Madonna. Ik vind het normaal om op te ruimen. Gewoon, dagelijks iets oprapen. Daar word ik blij van. Ik denk dat die duizenden mensen die de flesjes opraapten daar ook blijer van werden.

Maar ook dat besef raakt me niet genoeg. Ik vind het immers normaal om vrolijk te worden van zwerfafval opruimen.

Maar waarom vind ik dat normaal? Waarom vind ik het normaal om iets op te rapen wat ik zelf niet achter liet? En waarom word ik daar zelfs blij van? Waarom maak ik graag de wereld schoon? Het heeft nauwelijks effect. Als ik een uur met een grijper rondloop, dan heb ik net aan een boodschappentas vol. Lang niet genoeg om de plastic soep mee te stoppen, of om het hele park tegenover mijn huis echt schoon te krijgen. En niemand zal een Plastic Madonna maken met de paar flesjes die ik vind.

Één tasje tegenover een paar honderd miljoen kg zwerfafval per jaar (CBS) lijkt niets.

LIJKT niets…

Mijn handeling lijkt niets te betekenen omdat het nog niet eens het kleinste statistische verschil maakt met de jaarlijkse hoeveelheden zwerfafval die jaarlijks onze oceanen, bossen, parken, tuinen en straten vervuilen. En toch kies ik ervoor om zwerfafval op te ruimen, want ik geef niets om statistieken. Ik kies ervoor.

Ik kies ervoor om niet aan de zijlijn te staan en als een gestoorde vader de scheidsrechter uit te kafferen of mijn voetballende kind instructies toe te blèren. Ik wacht niet totdat de gemeente mijn stoep veegt, of iemand een stofzuiger in zee bouwt. Ik zeur niet bij de overheid dat er niet genoeg vuilnisbakken staan. Ik klaag niet bij de bedrijven dat ze teveel met plastic verpakken.

Ik kies ervoor om iets te doen. Ik kies ervoor om iets te doen en dat betekent dat ik handel. Ik wacht niet, ik ren niet weg, ik denk er niet over na en ik kijk niet toe. Ik handel: ik buk, ik raap iets op en gooi het in de vuilnisbak en als ik dan achter me kijk, dan ligt het er niet meer. Ik maakte het verschil. Ik heb de koers van het moment bepaald, ik zorgde ervoor dat het stukje zwerfafval niet de gracht in kon waaien en zo een lange reis begon naar de plastic soep. Ik zorgde ervoor dat het stukje plastic niet kan vergaan in die soep en dat er dus ook geen vis van kon eten die dan later op iemands bord zou belanden…. En als het om een pet fles ging dan leverde ik die in bij de Plastic Madonna en werd er filament van gemaakt waardoor iemand een stukje Madonna kan printen.

Ik heb een enorm lange gang van zaken veranderd. Ik heb kracht om in te grijpen.

Ik heb de kracht om mijn leven, dat van andere mensen en dat van dingen de richting te geven die ik wil. En met mij vele duizenden anderen. Duizenden mensen kiezen er dagelijks voor om zwerfafval op te ruimen en gebruiken hun vrijheid om te kiezen en handelen daar naar. En deze kracht uit zich nu in die 100.000 verzamelde flesjes.

Een tastbaar bewijs van de energie die mensen de kracht geeft om te groeien en te verbinden.

Peter Siegel