Ik heb 2 zoons (nu 6 en 8) en regelmatig ga ik met ze het park in. Ik vraag ze dan of ze willen fietsen, steppen of een grijpertje mee willen om op te ruimen. Soms willen ze allebei fietsen, dan weer steppen, maar vaak wil er wel 1 een grijper mee om mij te helpen het park bij mij voor de deur schoner te maken. Ik zeg expliciet schonER, want schoon, dat lukt me niet met 2 kinderen in een uurtje….
Met de grijpers de deur uit begint altijd met een hoop gekeet. Keer op keer moet ik ze uitleggen dat de grijpers niet gebruikt kunnen worden als lichtzwaarden, snoeimessen of billenprikkers. Gelukkig lukt mij dit meestal voordat er tranen vloeien.
En dan komen we in het park aan. Ik heb altijd wel een op straat gevonden plastic tasje mee en de jongens DUIKEN de bosjes in…
“PAPAAAA er ligt hier een rat!”
“DODE DIEREN HEBBEN BACTERIEN, BLIJF ER MAAR VANAF!”
“PAPAAAA, nemen we nu wel of niet papier mee?”
“DOE MAAR!”
“PAPA, moetjekijken!!! ik heb hier een skwelet van een FOGOL!”
“euh, wat zei ik nou? GEEN dieren! Maar wel een mooi skelet hoor, ik denk niet dat het om een vogel gaat… het lijkt me te klein…”
“PAPA, bel snel de politie, iemand heeft een bed gemaakt in de bosjes”
“nou ik zal niet de politie bellen, maar wel de burgemeester waarschuwen dat ze het weg moeten halen”
Je snapt natuurlijk wel waar dit heen gaat, papa vult minimaal 2 tassen met zwerfafval en de 2 avonturiers… avonturieren.
Toch komen ze regelmatig met gewoon en bijzonder zwerfafval aanzetten. Ik spaar kapotte fietssloten van verwijderde fietsen, breng gevonden batterijen en fietslampjes naar de chemokar, speelgoedjes, geld en allerlei andere curiosa die mij interessant lijken. En natuurlijk vinden zij dat PRACHTIG. Vooral als we door de wijk heen lopen kunnen ze uitzwermen als bezetenen en vinden zij de meest geweldige dingen voor me. Van 5 euro-briefjes tot en met Transformer achtige poppetjes, van slotjes tot en met fietslampjes, tasjes, dopjes voor de blindengeleidehonden etc etc etc
Als ze iets vinden, stormen ze op me af en douwen het voorwerp in mijn handen of zwaaien het voor mijn gezicht. Als hongerige puppies bedelen ze dan om een compliment: of ik het wil bewaren en dan het liefste in HET kastje. Ik heb thuis een soort rariteiten kabinet waar allerlei dingen in staan die ik bijzonder vind. En een plaatsing op of IN het kastje… NOU, daar kan maar weinig tegen op. Ik zeg ze dan ook altijd de waarheid: mooi slot, stom poppetje, fijn een zakcentje… ik lieg nooit… Ik geef ze altijd een compliment voor het vinden, maar zal nooit liegen dat ik iets mooi of nuttig vind. Daar worden ze in mijn ogen uiteindelijk niet wijzer van. Ik wil namelijk dat ze ook de waarde van dingen leren inschatten en dat lukt niet als ik maar alles fantastisch vind.
Laatst maakte ik een foto, van ons drieen, met de grijpers in de lucht, als musketiers… en nu noemen wij ons de 3 Zwerfketiers. Een groter compliment konden ze volgens mij niet krijgen.
Maar daar ging het voor mij op den duur in wrikken. Ik kreeg het gevoel dat ze dit voor mij doen. Om papa blij te maken, of om een complimentje te winnen, want zoveel strooi ik er niet rond.
Ik leg ze iedere keer uit dat we niet HOEVEN op te ruimen, dat ik het alleen doe als ik zin heb… en tijd… Ik leg ze ook altijd WAAROM ik het doe, dat vooral het plastic via de grachten in de oceanen komt en dat dieren het eten. En dat wij dan misschien wel weer die dieren eten… Niet dat wij thuis veel vlees of vis eten, maar toch.
Ik vind het eigenlijk belangrijker dat ze kunnen spelen, lol maken, klauteren, duiven najagen (terwijl ik roep dat dat niet mag), kruipen tussen de bosjes en meer van die zooi. Dat ze met blauwe plekken thuiskomen en bloedneuzen en dat ze dan de schuld geven aan die rotboom. Ik wil niet dat ze denken aan met plastic vergiftigde vissen, plastic eilanden, plastic soep, of andere milieurampen die nu plaatsvinden of nog moeten komen. Ik wil dat ze zorgeloos door het leven kunnen en kunnen genieten van de dingen die ze doen.
Laatst mocht mijn oudste zoon alleen naar de buitenschoolse opvang lopen, hij wordt steeds verantwoordelijker en we vonden het wel een goed idee. Hij hoeft maar 1 weg over te steken en komt dan na een minuutje of 5 door het park te lopen aan bij de opvang.
Het voelde toch wat onwennig en stiekumpjes keek ik door het raam om te kijken of hij niet teveel zou lanterfanten, want dat kan hij best goed. En ineens zie ik hem een plastic tasje van de grond afrapen… zomaar, zonder dat ik erom vroeg, zonder dat we gingen jagen en zonder dat ik hem een compliment kon geven. Het tasje lag een paar meter uit de route, op de weg en (zoals we hem geleerd hebben) keek hij om zich heen voor de veiligheid en pakte hij dat tasje op. Half huppelend stevende hij op een vuilnisbak af en gooide het weg.
Papa in tranen van trots: ZAG JE DAT? zag je mijn zoon? En de hele dag liep ik in euforie rond.
We besloten niets te zeggen toen hij thuis kwam, omdat ik ook wil dat hij leert dat ik het gewoon vind als mensen iets opruimen en dat je daar niet de hele tijd pluimen voor hoeft te krijgen….
Een week of wat later, vertelde hij mij hierover en ik gaf hem een dikke knuffel. Vervolgens liep hij eens alleen met zijn jongere broer naar huis en… toen ruimden ze samen wat dingen op!!! Toen ze dit vertelden, begreep ik dat ze wel vaker dingen oprapen: niet voor papa, niet voor complimenten, rariteitenkabinetjes of chemobakken… Maar omdat ze dat leuk vinden, omdat ze het zielig voor de dieren vinden, gewoon om de redenen die kinderen hebben!
Mijn Zwerfketiers!
No comments yet.