De Wereld gaat aan journalisten ten onder

uitvinging vuur ….maar ze kunnen hem ook redden! Zelfs een klein artikel is belangrijk! (vrij naar Wubbo Ockels)

=========================

Niemand weet het. Wie of wanneer de mens voor het eerst vuur kon maken. Journalisten waren er helaas nog niet. En al waren ze er geweest, ze zouden de enorme implicaties van dit gebeuren niet hebben begrepen. Ze zouden de beste man of vrouw waarschijnlijk afgeschilderd hebben als een volslagen idioot omdat ie met vuur speelde. En dat is niet erg. Ten eerste hadden we dan wel mooi documentatie gehad wie en wanneer het vuur had “uitgevonden”. En ten tweede, het nieuws had zich als een lopend vuurtje verspreid en meer mensen waren eerder met vuur gaan experimenteren.

Toen Oerk het wiel uitvond, besteedde de plaatselijke medicijnman, die elke week een praatje hield voor het hele dorp er geen aandacht aan. Het nieuws dat hun stamhoofd zijn hoofd gestoten had werd van groter belang geacht.

Ook de eerste internet verbinding die in 1969 werd gelegd tussen vier steden in Amerika heeft geruisloos plaatsgevonden. In de kranten van die jaren is er niets over terug te vinden.

In juni 2012 ging het grootste kunstwerk dat er ooit gemaakt is van zwerfafval (*) te water in het IJ in Amsterdam. Natuurlijk hadden we daar ook de pers bij uitgenodigd, de NOS, RTL, het Jeugd Journaal, de grote dagbladen en de regionale pers. Alleen het Jeugd Journaal was van plan te komen. Helaas meldden zij zich op de dag zelf af: “we hebben twee weken geleden al iets over de Plastic Soep bericht” herinnerde de hoofdredactrice zich ineens. Diezelfde avond zond het Jeugd Journaal en alle andere nieuwszenders voor de 14e avond op rij een verslag uit van Europees Kampioenschap Voetbal. Niet dat “onze jongens” die avond moesten spelen, zij waren al uitgeschakeld. Maar “het volk” wil brood en spelen en dus geven de journalisten dat. En ik kan het hen niet kwalijk nemen, ook zij willen brood op de plank.

Voorbeeldje: “Grexit”. Wekenlang was dit voorpagina nieuws….. En omdat het voorpaginanieuws was gingen er nog meer journalisten over schrijven, en dus ging de lezer ook geloven dat het belangrijk was en wilden ze er nog meer over lezen… Ik durf te wedden dat er over twintig jaar niemand meer weet wat grexit betekent. Natuurlijk zal er altijd een uitzonderlijk iemand te vinden zijn die de regel hierboven bevestigd. Gewone stervelingen zullen ‘grexit’ in Wikipedia moeten opzoeken. Laat staan dat we er dan nog gevolgen van ondervinden.

Maar over twintig jaar ondervinden we wel de gevolgen van ons doen laten en nu. En daar vinden we bar weinig over terug in de media.

Ik weet dat ik niet de enige ouder ben die ‘s avonds voor het slapen gaan nog even bij zijn kinderen kijkt. En dat het je dan koud om het hart wordt als je je ineens inbeeldt hoe de wereld er over twintig jaar uit kan gaan zien. En dat je je wanhopig voelt omdat je denkt dat je daar niets aan kunt doen.

En laat er daar nu een oplossing voor zijn.

Een oplossing die net zo krachtig en eenvoudig is als het geweldloos verzet van Gandhi. Ik probeer uit alle macht dit verhaal in het nieuws te krijgen: Ik heb er mijn werk als fotograaf voor opgezegd, ik heb me twee maanden opgesloten in een loods om ‘de Wereld van Zwerfvuil’ te maken, ik blog, ik spreek, ik verdien momenteel minder dan bijstandsgerechtigde (want we omarmen nu eenmaal het paradigma dat wereld verbeteraars het gratis dienen te doen, en wereld plunderaars schathemeltjerijk mogen worden, en ik doe daar net zo hard aan mee, mea culpa), ik gedraag me elke dag -in de ogen van anderen- als een idioot omdat ik wil dat het opvalt wat ik doe. Want alleen door te DOEN gaan we HET verschil maken. Maar dan moet dat ‘doen’ wel opvallen.

Natuurlijk is er best aandacht voor het project waar wij nu mee bezig zijn, maar de media komt niet veel verder dan de schil te belichten: een beeld gemaakt van gerecycled plastic zwerfvuil. Maar onder die schil zit een heerlijke vrucht, waarvan je de smaak pas gaat waarderen als je er een tijdje op kauwt. En dat verdient het om op alle voorpagina’s uitgekauwd te worden, om elke avond het eerste onderwerp te zijn van het NOS journaal, van CNN, van Al Jazeera en om opgenomen te worden in alle curricula van alle scholen.

Doe bijna niets, maar niet niets!

Wij willen de wereld redden door één stuk zwerfvuil per dag op te ruimen. (**)

Ik weet het, het klinkt absurd. En je mag gerust even lachen.

Einstein zou ook lachen…. instemmend:

Ook Edward Lorenz zou het begrijpen:

Of Gandhi:

Hoe krijg ik journalisten zover dat ze gaan berichten over de kracht van “het bijna niets” doen? Moet ik het zelfde doen als Gandhi om dit op de voorpagina van alle kranten te krijgen, in elke talkshow als onderwerp? Moet ik eerst in hongerstaking gaan? Als ik niet precies dezelfde ziekte had als waar onze Aarde aan lijdt -nierfalen- zou ik het denk ik doen.

Is er ergens noch een intelligente journalist, eentje die z’n idealen waarom h/zij journalist is geworden nog hoog in het vaandel heeft en het lef heeft om dit alle aandacht te geven die het meer dan verdient?

Ken jij of ben jij zo iemand, neem contact met me op. Of deel dit bericht via Facebook of twitter.