Zeg eens eerlijk… mensen kunnen zich soms erg onverantwoordelijk gedragen tegen Moeder Natuur. Wat doe jij eraan om je footprint op deze aarde zo min mogelijk te laten zijn?
Ben de verandering
Stel je eens voor dat we allemaal het afval opruimen dat we in het bos, de zee en op straat vinden. Wat als we allemaal ons afval tot een minimum beperken dat in ons ecologisch systeem terecht komt. Krijgen we dan ons mooie Paradijs op aarde terug? Ik heb geen idee. Wat ik wel weet is dat we onze gewoontes kunnen veranderen.
Ik geloof in de kracht van verandering. Daarom ben ik gaan joggen en afval verzamelen tegelijkertijd. Een nieuw woord #junkjoggen werd geboren. In het Engels #junkjogging.
Mijn persoonlijke verhaal
In de weekenden vind ik het fijn om mijn hoofd leeg te maken terwijl ik in de frisse lucht in het Bredase Mastbos aan het joggen ben.
Steeds als ik mijn fiets tegen een boom parkeerde zag ik troep, in het Engels ook wel junk genoemd. Op de wandelroute zag ik ook troepjes. En dat stoorde mij. Maar ik deed niets.
De volgende keer dat ik ging joggen stoorde de troep mij weer… maar weer deed ik helemaal niets.
De keer daarom voelde ik de energie van binnen weer opborrelen bij het idee: hoe kunnen mensen nou troep in de natuur achterlaten zoals ik nu weer op de grond zie liggen?
Geef de wind de schuld
Toen kwam het alternatieve idee in mijn hoofd opgepopt: Wat als de wind het nu hier heen heeft geblazen?
Oh ja, dat idee gaf me een veel vergevingsgezinder gevoel en voelde me ook minder boos, maar lichter worden in mijn hoofd. Dit ontstak bij mij de bereidheid om de troep op te rapen. Want ja, hoe kan je de Wind nu daadwerkelijk de schuld geven, dat is wel heel gek om te doen. Dus van dat moment was ik bereid om zelf de troep uit natuur op te ruimen.
De volgende keer dat ik ging rennen in het Mastbos bracht ik een tasje mee. En toen kwam daar het moment van de Waarheid. Het moment om het daadwerkelijk te doen: de troep oprapen.
Ik zeg je eerlijk… dat was een moment waarin denken en doen toch een beetje verschillend waren. Ik vond het stom dat anderen mij zagen. Dit zorgde ervoor dat niemand, geen enkele wandelaar mij zou zien de troep op te pakken. Het idee dat iemand me zou zien, gaf mij een heel oncomfortabel gevoel.
In het geheim maakte ik de wandelroute schoon … en weet je: het gaf mijzelf een heel fijn gevoel. Van binnen was ik blij.
Toen ik aan het junkjoggen was verzamelde ik verschillende troepjes zoals snoepwikkels, rietjes en kleine drinkcartonnetjes, WC papier, speelgoedautootje en zelfs een keer een verroeste pan. Ongelooflijk wat je zoal vindt.
Het voordeel is als je dingen opraapt en bukt dat je ook andere dingen ziet die je normaal niet 1-2-3 ziet. Afhankelijk van het seizoen zie je bijvoorbeeld bepaalde bloemen, paddestoelen, insecten en dauw op het gras. Op zulke momenten kom ik in een flow en komt de magie van het bos tot leven.
Wat als…
Het volgende idee kwam in mijn hoofd: Wat als mensen me nu WEL troep zien oprapen. Ohhhhh dat idee maakte mij werkelijk erg nerveus. Mijn hart begon al seen gek te kloppen, alleen al door het idee om dit te denken. Maf he!
Dus ik heb mezelf uitgedaagd om de troep bewust op te rapen in het bijzijn van een vreemde. En weet je wat er gebeurde? Die person gaf een compliment: “ Wow, wat goed dat je dat doet!” Stom he, dat ik daar helemaal niet aan had gedacht dat dat ook zou kunnen gebeuren. Wat een opluchting was dat ☺ !!
De volgende keer dat ik ging lopen passeerde een moeder met een buggy en zij zei: “ Oh wat goed, dat ga ik ook doen. Als ik onderweg troep zie dan ga ik het ook meenemen.” WOW dat dan! Die reactie maakte me gelukkig en trots.
Een keer erop was er een oud echtpaar in het bos. De oude man droeg een hoed en zei: “Daar neem ik mijn petje voor af”.
Onbetaalbaar!
Only the Crazy ones
Toen was er een dag dat ik in het bos een plek spotte VOL met zilveren plastic confetti slingers. Waarschijnlijk een left-over van een fotoshoot van een getrouwd stel. Toen ik naar het totaal oppervlakte keek dacht ik: Tjeeminee wie doet nu zoiets en laat het liggen. Dit is wel heel veel om op te rapen en tussen de brandnetels en in het slootje. Dit is zeker niet de schuld van de Wind.
En toen dacht ik aan de woorden van Steve Jobs:
“The people who are crazy enough to think that they can change the world, are the ones who do”
Dus, ik zette met tegenzin maar vastberaden mijn fiets op de standard en ging het opruimen. Aan het einde van mijn junkjogg rondje had ik iemand gevraagd om een foto te maken. Deze heb ik op FaceBook en LinkedIn gepost met de grap: Boskabouters bestaan!
Geloof jij in sprookjes? Breng jij de magie van verandering tot leven, voor de toekomst? De toekomst van alle kinderen op onze Moeder Aarde?
Doe mee met de grote schoonmaak bij jou in de buurt, op vakantie of waar dan ook. Verbrand calorieen met sporten en ruim ondertussen mee op. My special friend Shafaq Shafaz uit Pakistan is deze start-up organisatie gestart: https://www.facebook.com/greencalories/
Doe mee en wordt onderdeel van een Real Life fairy tale story.
Ik ben Nicolette Kleisterlee en ik ben Klean.
================================
No comments yet.