12.000 mensen die gewoon doen
Toen ik 2010 begon met zwerfafval opruimen, elke dag minstens één stukje, voelde dat in alle opzichten belachelijk.
Natuurlijk had ik, zoals bijna iedereen die begint met zwerfafval opruimen last van schaamte. Onmiddellijk gevolgd door nog meer schaamte; Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat ik me schaam terwijl ik iets goed doe? Dat was een no-brainer: je ziet het nooit iemand anders doen. Dan voel je je al snel gekke Henkie.
Maar ik wist ook dat wat nu raar gevonden wordt over een paar jaar heel gewoon kan zijn. Belangrijk daarbij is dat anderen vaak dat ‘rare gedrag’ zien. Kijk maar eens wat mensen eind jaren negentig van een mobiele telefoon vonden.
Dus ik ging, in plaats van stiekem, juist opvallend zwerfafval opruimen. Je ooit afgevraagd waarom ik elke dag gele schoenen draag? Nou, daarom dus, een beetje opvallen, vooral niet teveel. Natuurlijk liep ik niet met zo’n grote zak in een ring, of met een karretje achter me aan zeulend. Dan krijg je schouderklopjes, sommige mensen noemen je een ‘held’ en je krijgt een stukje in de krant. Er zullen maar weinig mensen zijn die vervolgens ook elke dag met een zak of een karretje langs de weg gaan lopen. Ik wil juist dat mensen gaan denken ‘dat kan ik ook’ of ‘waarom doe ik dat eigenlijk niet?’. Dat krijg je eerder voor elkaar als je weinig opruimt. En het opruimt met een vrolijke lach.
Al in 2011 had ik uitgerekend dat we maar een klein gedeelte van de Nederlanders nodig hebben. Als een kwart dagelijks één stukje opruimt zou het woord zwerfafval alleen nog te vinden zijn in het Van Dale Modern verdwijnwoordenboek.
Die ontdekking wilde ik graag zoveel mogelijk in het nieuws. Maar ja, vind maar eens een journalist die dat begrijpt… Daarom bouwde ik de Wereld van Zwerfvuil. Daarom maakte ik de #zwerfie-film. Daarom maakte ik dit filmpje om aan te tonen hoeveel we elke seconde van elke dag kunnen opruimen. Daarom bouw ik nu de Plastic Madonna. Daarom ben ik begonnen met The Power of One. Want de oplossing ligt niet in het overtuigen van dat anderen het fout doen, de oplossing ligt in het laten zien wat jij goed kan doen. Dus niet polariseren maar verbinden.
Ik heb de capaciteit noch de financiën om te onderzoeken hoeveel effect dit heeft gehad. Wel kom ik bijna dagelijks iemand tegen die me na roept: “Door jou ben ik ook zwerfafval gaan opruimen” als ik hem of haar voorbij fiets. Het totale bereik van al die TV-uitzendingen, radio-, tijdschriften- en kranteninterviews is meer dan 10 miljoen media-impressies geweest.
10 miljoen media-impressies wil natuurlijk niet zeggen dat 10.000 mensen het gezien hebben. Dit soort programma’s wordt vaak door dezelfde mensen bekeken. Wellicht zijn het maar 2,5 miljoen geweest? Laten we eens stellen dat maar 0,5% daadwerkelijk iets aan zwerfafval gaat doen dan zijn er nu door heel Nederland 12.500 mensen ‘gewoon gaan doen’. Misschien dat je 12.500 mensen al heel veel vindt? Als je dit anders uitdrukt, in een percentage van de Nederlandse bevolking dan is dit nog ‘maar’ 0.075%. Er is dus nog voldoende mogelijkheid tot groei. Deze 0.07% zijn de allereerste early adopters. Zelfs als deze early adopters maar één stukje per dag opruimen levert dit al snel 4.500.000 stuks zwerfafval per jaar op. En daarmee is dit al de
grootste opruim actie van Nederland!
Daarom ben ik een nieuw project gestart: The Power of One.
Natuurlijk ga ik door, net zolang tot “those who prefer to stay part of the crowd” ook mee zijn gaan doen.
