Toespraak van Dirk Groot bij vernissage Plastic Madonna op 8 juni 2015
Vandaag een jaar geleden heb ik Peter Smith voor het eerst in levende lijve ontmoet op World Oceans Day in Den Haag. (En Barbara Brandt ook trouwens). Ik kende hem een beetje via internet zoals meer mensen die hetzelfde deden als ik en waarvan er hier ook een aantal aanwezig zijn, namelijk zwerfafval opruimen. Minstens één stukje per dag en vaak nog meer. Druppels noemt Peter dat. Veel druppels samen maken een oceaan en gelukkig ben ik afgelopen jaar veel van die druppels tegengekomen en heb ik zelf ook andere mensen aan het druppelen gekregen, en waardoor ook weer andere mensen aan het druppelen gingen. Zo ontstond een kleine oceaan van geluk voor mij. En voor anderen.
Vorig jaar op World Oceans Day voelde ik ook druppels. In m’n ogen. Het verdriet dat me overviel toen Peter en andere sprekers daar lieten zien wat we de Oceanen en de Aarde aandoen werd me af en toe teveel. Maar ook waren er tranen van vreugde om te zien dat er zoveel mensen op een positieve manier iets aan proberen te doen. Iedereen op z’n eigen manier. Iedereen met kleine stapjes, maar allemaal mensen die niet bang waren om een druppel op een gloeiende plaat te zijn.
Die dag was geen ommekeer in mijn leven. Wel een bevestiging dat ik vooral door moest gaan met waar ik mee bezig was. Ik zag die dag dat er een nog groter doel was waarvoor ik deed wat ik deed. Ik ben namelijk iemand die zwerfie is gaan rapen voor de straat en voor de stad. Ik heb geen achtergrond en geschiedenis in het beschermen van het milieu en was en ben daarin eigenlijk een nitwit. Ik deed wat ik deed voor m’n kinderen, m´n familie, m’n vrienden, m’n buren, m’n stad. Ik raapte namelijk vanaf het begin geen zwerfafval van een ander, maar voor een ander. En voor mezelf natuurlijk. Ik kan namelijk slecht zonder anderen. Net als jullie allemaal. En uiteindelijk deed ik het dus ook voor de zee bleek die dag. Voor de zee waar we allemaal niet zonder kunnen.
Maar dat weet iedereen hier al. Neem ik aan. En wat we er aan kunnen doen om er voor te zorgen dat de oceanen niet verder vervuild raken weten we ook. Die ene zwerfie per dag. Raap hem op en laat het aan de wereld zien.
Peter schreef vanmorgen dat we kuddedieren zijn, dat er alleen een paar schapen over de dam moeten. Er zijn al heel veel schapen over de dam, maar er zijn ook heel veel kuddes. Ik voel mezelf natuurlijk geen kuddedier. Ik ben uniek. Lijkt me logisch. Maar in mijn eigen stad bleek een hele kudde unieke mensen te zijn die vrolijk met me mee is gaan lopen. En zo zie ik in het hele land langzaam maar zeker kuddes van doodgewone unieke mensen de dam over gaan.
Of je jezelf nou een kuddedier voelt of niet, je hoeft in elk geval niet te wachten op een herder. Soms betrap ik mezelf er wel eens op dat ik wacht op Peter of zelfs betrap ik inmiddels ook andere mensen erop dat ze wel eens wachten op mij.
Maar dat hoeft helemaal niet, je kunt gewoon beginnen, vandaag, nu, hier! Raap iets op, laat het zien. En als er niet meteen mensen met je meelopen: gewoon door blijven gaan. Je weet dat je iets goeds doet, daar kan nooit iemand slechter van worden. Ook voor Plastic Madonna kun je van alles doen. Iets kleins doen schijnt voor velen moelijker en minder vanzelfsprekend te zijn dan iets groots en meeslepends, maar als je heel veel kleine dingetjes doet, of als heel veel mensen iets kleins doen, dan is het ook groots en meeslepend.
Mijn verzoek aan de wereld en aan jullie voor zover nodig: doe iets kleins. Maakt niet uit voor wie, wat, waar of wanneer. En dat kan ook voor Plastic Madonna. Al lever je alleen maar één flesje in, al stort je maar één euro, al vertel je er alleen maar over. Dan al ben je een druppel die bijdraagt aan een schonere zee. En natuurlijk mag je ook grotere dingen doen. Een inzamelbak beheren bijvoorbeeld. Is ook heel makkelijk. En wie weet ben je wel goed in andere dingen, zoals het benaderen van media, coördinatie, techniek.
Om maar eens een klassieker uit de kast te halen: ‘ask not what Plastic Madonna can do for you, ask what you can do for Plastic Madonna”.
En tot slot mijn eigen persoonlijke invulling: word niet te serieus, blijf lachen. Vooral ook om jezelf. Gebruik je fantasie, focus op het positieve, doe raar, maak er een spel van.
Durf dus iets kleins te doen! En durf het uit te dragen en te laten zien. En wees daardoor gelukkig.
Om er nog maar eens een klassieker bij te halen, durf te roepen “Ich bin ein druppel”.
Of nog mooier, de toekomstige klassieker: “Ik ben KLEAN!”
Dirk Groot a.k.a Zwerfinator
No comments yet.